علامه مجلسی نقل می کنند که وقتی همه اصحاب و یاران سپاه امام به شهادت رسیدند ، حضرت عباس به محضر برادر رسیدند و فرمودند :  " یا أخی ! هل من رُخصة ؟ "

 امام با شنیدن این سخن گریه سختی کرد و فرمود :

 " یا أخی ! أنتَ صاحبُ لوائی وَ إذا مَضَیتَ تفرّقَ عسکری "

 عباس فرمود : " سینه ام تنگ گشته و از زندگی خسته شده ام ؛ می خواهم انتقام خون شهیدان را ازین منافقان بگیرم . " گرچه حضرت عباس آخرین فرد از یاران امام بودند و حضرت ابا عبدالله لشکری نداشتند ، اما گویا منظور حضرت این بود که تا پرچم در دستان عباس در اهتزازست افراد خیام در امان بوده  و صولت عباس موجب ترس دشمنان و در نتیجه آرامش حرم رسالت خواهد بود .

آنگاه حضرت فرمودند : " پس برو و برای این کودکان تشنه لب ، آبی بیاور . "

مرحوم علامه حائری در معالی السبطین می نویسد : پس از آن که دستان عباس علیه السلام قطع شد ، مشک را به دندان گرفت و همچنان رکاب می زد که ناگاه تیری به مشک اصابت کرد وآب آن ریخت ، و تیر دیگری بر سینه حضرت رسید و در این هنگام او بر زمین افتاد  و مطابق روایتی دشمنان به پیش آمدند و گرز آهنین بر سر حضرت زدند و همین ضربت او را به شهادت رساند .

محدث قمی می نویسد : پس از آن که تیر بر مشک و سینه اش رسید به زمین افتاد و صدا زد :

 " یا أخاه ! أدرک أخاک "

چون لاله چرا به خون نشستی ، عباس !

کو در تن صد چاک تو دستی ،  عباس ؟!

ای سرو قلم قلم روی صفحه ی خاک

رفتی کمر مرا شکستی ، عباس !

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست
رایة العباس در دست خداست